De vrouw met twee zielen. De man die zich een vrouw voelt. Transgenders. Nog niet zo heel lang geleden hadden we er geen beeld bij. We vonden ze raar of zelfs achterlijk. Nu erkennen we het bestaan, maar gelijkheid is nog ver weg.
Honderden jaren geleden hadden de oorspronkelijke inwoners van Amerika in alle talen al aanduidingen voor transgenders, mannen die zich vrouw voelen en vica versa. Ze hadden er ook begrip en respect voor, want iedereen telde in die samenleving mee. Die Indianen hadden geen klimaat-discussie nodig om te snappen dat we niet goed met onze planeet omgaan. Een gebalanceerd menu op basis van seizoensgroenten uit de eigen streek was daar ook al standaard. Wat hadden we niet van ze kunnen leren als we ze serieus genomen hadden?
Onze voorouders deden dat niet. Wilden vonden we het. Heidenen. Straatvechters. Een achtergebleven volk. We maakten er ruim 100 miljoen dood.
Met dat gat tussen de normen en waarden rechtvaardigden we toen onze agressie. Maar in realiteit ging het ons om het land en de grondstoffen.
Ruzie
Zo is het nog altijd.
De business staat centraal en we gebruiken selectief oogkleppen om maximaal geld te verdienen. We doen we op grote schaal zaken met landen waar het ophangen van homo’s en publieke vernederingen door middel van lijfstraffen volksvermaak is en om ze de illusie te geven dat ze iets te vertellen hebben, geven we bij de VN belangrijke posten in commisssies die gaan over mensenrechten en gelijkheid.
Op het moment dat zo’n land niet meer economisch van belang is, of wanneer het zelf andere handelspartners kiest, dan gaan we ruzie zoeken. Dan zijn de chemische wapens en kerncentrales die we hen zelf verkocht hebben, plots een probleem.
Of we vallen over martelpraktijken die we de decennia daarvoor omwille van het geld tolereerden. De leider, waar we jaren zaken mee hebben gedaan, vinden we van de één op de andere dag een dictator, een barbaar of een straatvechter. Via de VN komen we met sancties en als de afvallige dan niet snel terug keert in onze schoot, dan wachten drones en bommen. Neem recentelijk Libië, Syrië, Irak en Jemen. En Saoedi-Arabië zodra de olie niet meer belangrijk is.
Patroon
De grote boeman op dit moment is Rusland. We vinden het een achtergebleven volk, dat is blijven hangen in de jaren ’50 en geregeerd wordt door een straatvechter, een dictator die uit is op zelfverrijking. U herkent het patroon?
Wij stuurden militaire adviseurs en politici naar Oekraïne en Georgië en stonden daarmee aan de basis van gewapende conflicten daar. Maar de economische sancties troffen alleen Rusland. In 2008 zei Poetin daarover dat het westen sancties gebruikt om economische en militaire belangen uit te breiden.
Toen het westen extremistische islamitische rebellen in Syrië bewapende in hun strijd tegen Assad, stuurde Rusland wapens en munitie naar het zittende regime. Schofterig vonden we het dat Rusland zijn vriend (sinds 1946) te hulp schoot.
Toen het westen haar activiteiten in Syrië uitbreidde met bombardementen en structurele onthoofdingen door zijn bondgenoten toestond, stuurde Rusland troepen. Natuurlijk spraken we hier schande van! Hoe durfde die achtergebleven straatvechter zich te bemoeien met onze strijd!
Schaamrood
We leden serieus gezichtsverlies toen bleek dat Isis maandelijks tientallen tot honderden miljoenen verdiende aan oliehandel met westerse handelaren die opereerden vanuit NAVO-lid Turkije. Helemaal toen bleek dat de verouderde Russische luchtmacht de terreurgroep financieel lam legde door die tankwagens vol olie structureel plat te gooien. Rusland deed daarmee in zes weken wat het progressieve westen in 3 jaar niet wist te bereiken.
Met schaamrood op de kaken moesten de Amerikanen en de NAVO toegeven dat de Russen met veel minder vliegtuigen structureel veel meer operaties uitvoerden en echt resultaat boekten. Rusland wist niet alleen snel een modern leger naar een ander land te brengen, maar bleek het ook te kunnen onderhouden.
Echt pijnlijk werd het toen Rusland het westen verraste met grootschalige aanvallen met kruisvluchtwapens. Dat het ‘achterlijke land’ die capaciteit had en over zo’n lange afstand kon inzetten, was onze geheime diensten even ontgaan.
Lege handen
Nu Amerika en Rusland hard op een confrontatie aankoersen, moet Europa keuzes maken. Waarom maken we niet echt werk van het herstel van de relatie met het grootste land dat we in Europa hebben? Dat zou pas een echte erfenis van Frau Merkel zijn!
Wat daarvoor nodig is? De erkenning dat Rusland een moderne militaire supermacht is, die cultureel anders in elkaar zit. We moeten Rusland behandelen als een gelijke en niet als zwerver die lijdt aan de ziekte van down.
Rusland heeft vanaf het begin van haar bestaan te maken met meer dan 70 etnische groeperingen en die hebben haar denken en handelen gevormd. Op dit moment kent ze meer dan 150 verschillende stromingen. We kunnen in Europa denken dat we multicultureel zijn, maar ook op dit gebied kunnen we echt zat van Rusland leren.
We kunnen natuurlijk ook meegaan met die president in dat Witte Huis, ons oor te luisteren leggen bij machtsgeile inlichtingendiensten en een paar duizend tanks kopen. Dan gaat China zich als vredesduif manifesteren en staan we de komende decennia in de handel met lege handen.
