“De naar Duitsland gekomen vluchtelingen moeten ingewijd worden in de preventieve maatregelen ter voorkoming van ongevallen. Het scholingsmateriaal is een goede basis om de rechtsnormen voor het gedrag in het wegverkeer over te brengen”, zo luidt het ietwat formele citaat van de heer Hans-Joachim Hacker vice-voorzitter van de Deutsche Verkehrswacht in de Berliner Woche, editie Köpenick.
Cijfers of het aantal verkeersslachtoffers onder asielzoekers hoger is, zijn er niet. Maar in het azc aan de Alfred-Randt-Straße letten ze extra goed op. “Onze 400 bewoners – waaronder 83 kinderen – bezitten samen 200 fietsen. Dan passen we er voor op dat er niet op de stoep gefietst wordt en dat de voorrangsregels in acht worden genomen”, zo voegt de lokale manager Peter Hermanns toe.
Vluchtelingen hebben dus binnenkort geen enkel excuus meer wanneer ze de Duitse verkeersregels overtreden. Ze krijgen bovendien brochures in het Duits, Engels en Arabisch waarin de basisregels haarfijn worden uitgelegd.
Buitenaardse verschijning
Eerlijk gezegd ben ik wel onder de indruk van de kloeke aanpak door de heren van de verkeerswacht. Als Nederlander en mede-Europeaan was ik graag bij binnenkomst een beetje ingewijd in de Duitse verkeerswetten. Want bijna dagelijks stuit ik op onbegrip wanneer ik per ongeluk redenerend vanuit Nederlandse logica een kruispunt tracht over te steken of mij op het fietspad wil voortbewegen.
Als fietser op een fietspad word ik door veel Duitsers waargenomen als een zeldzame buitenaardse verschijning. En dat terwijl de loopfiets al in 1817 werd uitgevonden door nota bene de Duitse boswachter Karl Freiherr von Drais, toen de oplopende haverprijs van het berijden van een paard een kostbare aangelegenheid maakte.
Berlijn telt weliswaar het minste aantal auto’s per inwoner van Duitsland, toch moet ik dagelijks om de bolides heen slalommen als ze me belangeloos proberen te betrekken in hun zelfverkozen verkeerschaos, fietspaden blokkeren of zonder te kijken rechts afslaan.
Voordat ik in Duitsland woonde had ik het beeld van de keurige Duitser die als een heer in het verkeer de rust zelve was. Van die welgemanierdheid is helaas in het echte leven slechts sporadisch iets te ontdekken.
Op cursus
Ze bedoelen het niet kwaad, die Duitse automobilisten. Afgelopen week nog, een gemeentemedewerker parkeert zijn bus pal op het pad terwijl ik aan kom fietsen. Zet ogen als schoteltjes op als hij mij ontwaart en verontschuldigt zich uitvoerig. Want hoffelijk, dat blijven ze. Maar van fietsers en vooruitdenken hebben ze nog nooit gehoord.
In Duitsland gebeuren meer ongelukken dan in Nederland, er vallen meer dodelijke slachtoffers. Vorig jaar waren dat er 43 per miljoen inwoners in Duitsland, in Nederland 28. Het thema is in Berlijn extra actueel nu het aantal dodelijke slachtoffers onder fietsers afgelopen jaar bijna verdubbelde. In 2016 zijn 17 fietsers omgekomen, tegen 10 in 2015.
Om de stress te verlagen en de veiligheid te verhogen pleit ik er van harte voor dat de heren van de Berlijnse verkeerswacht de regels en de fijne kneepjes in het verkeer ook eens uitleggen niet enkel aan de vluchtelingen. Voor veel landgenoten zou een middagje slalommen tussen de pilons en een theorieles geen kwaad kunnen. Ik meld me dan graag aan voor de cursus, want dan zitten we weer met z’n allen op één lijn.
Ordnung muss sein. Oder?
Deze column verscheen eerder in de rubriek PostUit van het RD.
