
In mijn Utrecht verdween het touwtje in de jaren ’70 uit de brievenbus, omdat gastarbeiders er door een cultureel gat misbruik van maakten. Dat mondde een paar jaar later uit in serieuze rellen die indertijd – naar nu blijkt – bewust uit het journaal werden gehouden. De overlast moest vooral niet uitlekken.
Met twee jonge kinderen vonden mijn ouders het niet verantwoord om daar te blijven wonen. We verhuisden naar de Achterhoek en kwamen in een gastvrije omgeving op de Duitse grens terecht, waar je via de open achterdeur bij je buren en vrienden naar binnen liep.
We leerden het lokale dialect en de gebruiken. De zondagsrust respecteerden we, hoewel we zelf niet gelovig waren en die dag voor het onderhoud van onze groentewinkel eigenlijk broodnodig was.
Deuren dicht
Die deuren in de buurt gingen op slot na de komst van vluchtelingen uit Sri Lanka. Tamils bleken andere opvattingen te hebben over eigendom en hoe je met elkaar om moest gaan. Nare gebeurtenissen werden in rapportages verdraaid. Op papier was de overlast minimaal, maar op straat en in winkels heerste een ander beeld.
Toen Jan Terlouw politiek iets te vertellen had, begon het grote ontkennen. Daarmee legde ook hij een bom onder de autoriteit van politiek en overheid.
Clowns
Een aantal politici ziet het parlement als theater. Ambtenaren moeten maar zien hoe ze omgaan met al die lege oneliners en luchtballonnen. Kamerleden spelen voor clown en zijn doorlopend op zoek naar een podium.
Nu gaat de wereld op zijn kop. In Nederland heeft Geenpeil wilde plannen, terwijl in Duitsland de satirische beweging Die Partei van Martin Sonneborn inmiddels een zetel heeft in het Europese Parlement en met de succesvolle cabaretier Serdar Somuncu volgend jaar een gooi doet naar de Bondsdag. Het podium komt in opstand, het volk wil zijn parlement terug.