Ik had eigenlijk iets willen zeggen over korreltjes in het kunstgras van met name voetbalvelden. In Nederland is er een enorme ophef over ontstaan. Zonder dat er ook maar enig bewijs over de slechte eigenschappen wordt afgewacht, wordt kinderen belet te spelen en hebben clubs grote moeite hun spelschema’s uit te voeren.
Heeft zich iemand ooit afgevraagd hoe schadelijk de witte verf van de lijnen is, de stokken van de cornervlag, of de kunststof zolen met noppen van de in Azië gemaakte voetbalschoenen? Wat een tendentieus gekakel! Een kenmerk van deze tijd, lijkt het.
Onzorgvuldig
Een ander kenmerk en veel serieuzer is, dat zaterdagochtend de Hongaarse oppositiekrant Népszabadság plotsklaps werd gesloten. Ook de website van de krant is uit de lucht gehaald. Volgens een persbericht omdat de verkoopcijfers tegenvielen, maar waarschijnlijker is het dat dit het gevolg is van een reeks aan onthullingen over corruptie binnen de Fidesz-partij van premier Viktor Orbán.
Wat mij betreft het zoveelste voorbeeld van hoe onzorgvuldig en risicovol wij met z’n allen met onze persvrijheden omgaan. En uiteindelijk met onze democratie.
Rechten en plichten
De kracht van de democratie is, dat je een eigen mening mag verkondigen en publiceren, zonder dat je een boete krijgt wordt gestraft of zelfs naar de gevangenis moet. Natuurlijk zolang datgene binnen de wet valt en het landsbelang niet in gevaar komt.
Tegelijk heb je ook plichten: de grondwet dient gerespecteerd te worden. En je moet in fatsoen en met waardigheid je medeburger bejegenen. Ieder individu heeft gelijke rechten, en dat is – zeker wanneer je dat even tot je laat doordringen – iets fantastisch. Dat is ware vrijheid.
Je mag zeggen, denken en geloven wat je wilt, maar dring een ander jouw gedachtegoed niet op.
Kritische media
‘Fidesz zit achter de sluiting, daarover bestaat geen twijfel’, zegt Balázs Tóth van de non-gouvernementele organisatie Helsinki Committee. Het is algemeen bekend dat regering kritische media in Hongarije (notabene een EU-land!) vroeg of laat te maken krijgen met aanvallen.
De krant berichtte recentelijk onder meer over het feit dat Fidesz-minister Antal Rogán, op de dag van het referendum over ‘asielquota’ vorige week zondag, met een helikopter à 2.500 euro naar een bruiloft was gevlogen. Hoezo decadent?
Voorbeeldfunctie
Los van of bovenstaande feit is of een halve waarheid, dit soort ‘boven de wet verheven’ gedrag neemt hand over hand toe. Of het nu regeringsleiders als Orbán, partijleiders als Jaroslaw Kaczynski uit Polen of presidenten als Erdogan van Turkije betreft. Of groot-ondernemers of bankiers die zich menen te kunnen permitteren wat ze willen, het ‘eigen ‘ik’ eerst’-tijdperk is niet langer een randverschijnsel in onze samenleving. Het wordt steeds extremer, in alle opzichten.
Ondertussen weten regeringen niet goed hoe te reageren op het ‘boze volk’, dat zich daardoor steeds verder verwijderd voelt terwijl tegelijkertijd de leiders in het bedrijfsleven of de politiek, steeds minder rekening houden met de voorbeeldfunctie die zij hebben.
Drijfzand
Maar zodra wij met elkaar aanvaarden en accepteren dat tv-stations, kranten, journalisten en andere nieuws- en actualiteitenbronnen niet langer onafhankelijk kunnen verkondigen wat zij willen of wat nieuwswaardig is – zelfs wanneer dat ‘gekleurd’ is–, is het fundament van de democratie tot drijfzand geworden.
U weet wel: die democratie die iedere populist zo hoog in het vaandel draagt maar die tegelijkertijd door diezelfde populist zo enorm ondermijnd wordt met dogmatische en simplistische uitingen.
Lege handen
Ik zie het voor me: een groot gebied met drijfzand waar wij met z’n allen met open ogen langzaam verder in wegzakken, omgeven door hoge muren met prikkeldraad, waar anderen en hun mening er niet toe doen. Wegzakken, omdat we verzuimd hebben zelf na te denken of ook eens ander argument aan te horen. En waar onze Grote Leiders met lege handen toekijken omdat ze niet gewend zijn oplossingen aan te dragen of alternatieven te zoeken. Haat zaaiend, verongelijkt en negatief als ze altijd zijn.
Misschien hebben wij geluk en staat er dan een journalist, ergens aan de rand, die in ieder geval nog verslag kan doen van de ondergang van wat ooit het meest waardevolle was wat een vrij burger kon bezitten: recht van spreken en het hebben van een eigen mening.
Goede zaken!
