Ondertussen is Slowakije EU-voorzitter geworden en mag het proberen de zaakjes in het gareel te houden, terwijl zij zelf betrekkelijk nieuw zijn en ten aanzien van de vluchtelingenproblematiek nou ook niet bepaald de normen en waarden hanteren die ‘Europa’ kenmerken. Waar eindigt deze politieke en maatschappelijke chaos?
Niet genoeg
Als je objectief naar de gebeurtenissen van afgelopen tijd kijkt, vraag je je af hoe het zover heeft kunnen komen. Eigenlijk is het een schande dat wij in Europa zo omspringen met de verworvenheden waar tientallen jaren aan is gewerkt en gebouwd. Met elkaar hebben wij, en vooral onze ouders, ervoor geknokt om die welvaart te creëren waar wij nu met z’n allen de vruchten van plukken.
Maar nee, het is niet genoeg. De grenzeloze luxe waarin we leven en die ons omringt, maakt ons kennelijk ontevreden, afgunstig, egocentrisch, gemakzuchtig en onverschillig. Het besef wat het eigenlijk betékent wat we hebben, is verdwenen. Het is allemaal vanzelfsprekend geworden: die vrijheid, die stabiliteit en die relatieve mate van rijkdom. We hoeven er niet meer over na te denken. En dat doen we dus ook maar niet meer. Maar klagen des te meer. Wat een blamage!
Nog geen tien jaar geleden
Toch je had het ook wel een beetje kunnen zien aankomen. Of in ieder geval de eerste aanwijzingen van een groeiend algemeen ongenoegen. Feitelijk is dat pas heel recentelijk ontstaan. Tot vlak vóór de financiële- en bankencrises, meteen gevolgd door de huizencrisis en de ‘Grexit’ kwestie (weet u het nog?), kon er nog ruim worden geleend door particulieren. Bedrijven investeerden er flink op los, nieuwe kantoorpanden schoten als paddenstoelen uit de grond. De werkloosheid was laag, men ging 2-3 keer per jaar op vakantie en een hypotheek voor een riante verbouwing kon er ook nog wel bij.
Nog geen tien jaar geleden kon het allemaal niet op en had niemand het over de EU. Nu zitten we met vluchtelingen, hoge zorgkosten, pensioenproblemen, zwalkende bestuurders en onbetrouwbaar politiek beleid. Hoe snel kan het gaan.
Verrast
Ik denk dat het vooral die snelheid is waarmee deze ontwikkelingen zich voordoen, die ons allen compleet heeft verrast – en nog wel zal blijven verrassen. Mede gevoed door de (sociale) media. Het heeft in ieder geval de politieke leiders verrast, want die stonden erbij en keken er naar. Met stomheid geslagen.
Nu vliegen ze elkaar in de haren wat nou de beste oplossing is. En in die situatie mogen we absoluut niet te lang blijven hangen. In tegendeel, daar moeten we zeer snel uit. In ons ieders belang. Maar dat is niet mogelijk met 27 lidstaten, of 26. En ook niet met 19 of 18. En als er nog meer snelle ‘verassingen’ bijkomen, komen we dat niet meer te boven.
Snelle actie
Het is dus zaak dat er nu als de wiedeweerga verantwoordelijkheid wordt genomen, wordt ingegrepen en de grootste problemen met spoed worden opgelost. Tuig een klein en slagvaardig projectteam op, bestaande uit zeer competente politici en enkele bekwame mensen uit het bedrijfsleven. Een klein team van een mannetje of 10 (inclusief wat vrouwen), die met elkaar een grote autoriteit en ruim mandaat bezitten.
Laat hen ervoor zorgen dat binnen maximaal 9 maanden begonnen wordt met de uitvoering van een door henzelf opgesteld plan van aanpak. Geen van de leiders hoeft hun macht of invloed te verliezen, zolang zij voor één keer de moed hebben over hun eigen schaduw heen te stappen en hun ego op aan de kant te zetten omwille van de gehele EU, en daarbuiten. Bewijs haar een gunst en boek snel resultaat. Fix-it!
Goede zaken!
