In dat kader is het altijd interessant om te zien hoe men elkaar probeert te beconcurreren. Dat is goed denk ik, en maakt dat we niet indutten. We worden zo gedwongen beter of sneller of efficiënter te zijn en dat draagt bij aan de verdere ontwikkeling van de mens en haar innovaties. Mooie voorbeelden uit de praktijk zijn recente pogingen van Nederlandse zuivelbedrijven om Duitse melkfabrieken over te nemen, of Duitse kaasconglomeraten die graag Nederlandse kaasmakers aan hun portfolio willen toevoegen.
Waar zijn we mee bezig?
Ook moet u weten – of dat wist u al, dat ik liever van de feiten ben dan mij te laten leiden door emotie en retoriek. Maar wanneer ik dan eens kijk naar hoe binnen Europa wordt omgegaan met ‘concurrentiekracht’, vrije marktwerking en ‘vraag & aanbod’ op het gebied van landbouw en veeteelt, dan vraag ik mij toch werkelijk af wat er al jaren achtereen gebeurt ten aanzien van de subsidieregelingen.
Dan kun je haast niet meer objectief, neutraal en genuanceerd blijven. Je kunt dan alleen nog maar je hoofd schudden en je verwonderen waar wij met z’n allen mee bezig zijn. En in deze tijd waarin we binnen de EU elkaar van alles verwijten (wat te betreuren is), doe ik in deze context graag een duit in het zakje.
Landbouwsubsidies
Zoals ik het waarneem, vormen de landbouwsubsidies één van de grootste uitgaven van de Europese Unie. In de periode 2014-2020 is er een kleine 313 miljard euro begroot (gemiddeld dus zo’n 52 miljard euro per jaar). Vanuit historisch perspectief misschien volstrekt begrijpelijk.
Immers, direct na de Tweede Wereldoorlog moesten vele landen in Europa weer worden opgebouwd en worden voorzien in de voedselbehoefte van haar inwoners. Dat ‘de Staat’ toen kunstmatig lage prijzen hanteerde maakte dat groente, fruit, vlees en zuivelproducten betaalbaar waren voor iedereen.
Het klopt niet
Maar nu zijn we zo’n 60 jaar verder en kost een pond prei in de winkel nog steeds niet meer dan 1,75 euro. Daar moet de winkelier aan verdienen, de groothandel, de transporteur, de rooier en de boer zelf. Iets in mij zegt dat dat niet klopt. Misschien heb ik het compleet mis, maar volgens mij is het net zo helder als 1+1=2.
Verschillen zijn enorm
Open je een aantal websites, leer je snel dat de verschillen tussen de hoogte van subsidies die worden ontvangen binnen de EU, sterk verschillen. En zet je dat af tegen het aantal inwoners, wordt het nog ernstiger. Grootontvanger in 2015 was Frankrijk, met 7,59 miljard euro, gevolgd door Duitsland met 5,18 miljard euro en Spanje met 4,83 miljard euro. Nederland ontving 0,793 miljard euro.
Afgezet tegen het aantal inwoners, kreeg elke Franse inwoner per jaar 114 euro elke Spanjaard 100 euro en een Duitser 64 euro. Elke Nederlander ontving 0,05 euro. Geen wonder dat de Zuid-Europese landen zo moeizaam hervormen, met Frankrijk voorop!
Tijd voor meer evenwicht
Hier is toch geen sprake van eerlijke concurrentie? Waarom wordt landbouw, veeteelt en visserij zo zwaar (nog) gesponsord, terwijl dat bijvoorbeeld in de scheepsindustrie, de textiel, de machinebouw of transportsector al lang niet meer gebeurt of in veel geringere mate?
Het wordt echt tijd dat er evenwicht wordt gebracht in de economie, zodat er sprake is van een echte, een echte ‘reële economie’. Laat een prei kosten wat-ie moet kosten en een pak lakens wat een pak lakens moet kosten.
Twijfel aan de EU
Maar zolang het Europees Parlement nog altijd gezellig om de zoveel tijd van Brussel naar Straatsburg (oh ja, ook weer Frankrijk), heen en weer verhuist en op jaarbasis miljoenen voor niets worden verbrand, zal er weinig veranderen.
En zo ga ook ik toch steeds een beetje meer twijfelen aan ‘het goede’ van de EU en beticht ik mij ervan ook telkens een beetje méér emotioneel en minder genuanceerd te worden. Jammer.
Goede zaken!
