Kees de Vries, Nederlandser wordt een naam niet. Juist hij mag voor de CDU, de partij van bondskanselier Angela Merkel, de Bondsdag in. Vier jaar geleden moest hij het net afleggen tegen een kandidaat van Die Linke. Nu haalde hij met 41 procent een ‘Direktmandat‘, wat betekent dat hij direct de Bondsdag in kan, waar hij zijn kiesdistrict Anhalt vertegenwoordigt.
Met Kees de Vries is de Bondsdag misschien geen typische, maar wel een echte allochtoon rijker. De veehouder en akkerbouwer komt uit een gezin in West-Friesland met twaalf kinderen. Dan kunnen niet alle broers de boerderij overnemen. “Mijn ouders zeiden tegen mij: Ga maar studeren. Jij wordt toch geen boer.”
Pionieren
Maar boer werd hij wel. In Saksen-Anhalt heeft hij samen met zijn zwager Gerard van Ginkel een veebedrijf met 900 melkkoeien en 1500 hectare akkerbouw. Enorm, voor Nederlandse begrippen, zeker ook voor een boerenzoon voor wie er in Nederland geen plaats was.
Het was 1992, kort na de Wende, toen De Vries met zijn broers naar Duitsland ging kijken. “We kwamen in het ‘wilde oosten’ terecht. Het was pionieren, er waren geen regels. En als het regende, deed de telefoon het vier dagen niet. Saksen-Anhalt is nu het modernste landbouwgebied van Europa.”
Moeite met schaalvergroting
Die moderne landbouw heeft ook zijn schaduwzijden, vindt De Vries. „Ik heb weleens moeite met die schaalvergroting. Vanuit mijn levensbeschouwing zie ik dat daar grenzen aan zitten.” Hij wil een landbouw die minder afhankelijk is van subsidies. Toch wil De Vries in de Bondsdag liever niet bekendstaan als een woordvoerder van de boeren. “Natuurlijk neem ik mijn kennis over de landbouw mee, maar ik heb andere speerpunten.”
De vraag wordt hem vaak gesteld, maar hoe komt een Nederlander verzeild in de Duitse politiek? De Vries kreeg in het boerenbedrijf van zijn broers en zwagers vooral de administratieve taken toebedeeld. Door de politieke chaos in die dagen werd hij er door zijn familie regelmatig op uit gestuurd om uit te zoeken hoe de vork in de steel zat. “Want, onze grote broer wist het immers altijd zo goed.” Zo schoof de Nederlandse boer aan bij bijeenkomsten van boeren uit de omgeving, het Bauernverband. “Dan stak ik vaak mijn hand omhoog om opheldering te vragen over bepaalde zaken. Dat viel op.”
De pionierstijd in Oost-Duitsland legde De Vries geen windeieren. “In die dagen was het grootste probleem; hoe lang is de levertijd van mijn nieuwe Mercedes?” De boer wil maar zeggen dat het geld binnen stroomde. En ook zijn bestuurlijke carrière verliep soepel. “Ik ben zo vaak ‘weggepromoveerd’, dat ik uiteindelijk in het landelijke bestuur kwam.” Daar zag hij politici besluiten nemen, waarbij boeren niet gehoord werden. De Vries vroeg zich af waarom er geen boer in de politiek zat. Uiteindelijk werd hij zelf naar voren geschoven en koos hij voor de CDU. “Die partij komt op voor de zwakkeren, maar steunt ook de ondernemers.”
De Nederlandse ondernemer kreeg een Duits paspoort en hoewel het hem zakelijk goed ging, kende hij ook zware tegenslagen. “Toch heb ik mezelf altijd een gelukskind gevonden. Als je nu ziet dat ik een bedrijf heb met 20 medewerkers en je weet waar ik vandaan kom, dan is dat toch een levensverhaal als in een film?”
Berlijn opschudden
Nu lonkt de Reichstag in Berlijn. De Vries wil de landelijke politiek opschudden met wat onplezierige waarheden.”Te veel ongerechtigheden worden met de mantel der liefde bedekt. Het huishoudboekje moet op orde, we moeten minder schulden maken. We leven nu boven onze stand, en dat schuiven we door naar onze kleinkinderen. Dat kan echt niet” Andere thema’s voor De Vries zijn milieu, energievoorziening en verkeer.
Geen emoties maar feiten
In de politiek regeren te vaak de emoties, en te weinig de feiten, volgens De Vries. “Laatst werd hier geprotesteerd tegen een megastal. Ik ben daar niet per se vóór. Maar het protest was zo dom. Niemand kon mij uitleggen wanneer je precies spreekt over een megastal en wat nu exact de problemen zijn. Voor het varken maakt het echt niet uit of hij nu in een stal met 50 of 5000 soortgenoten zit. Laten we het eerst over de feiten hebben, dan kunnen we op grond daarvan een beslissing nemen.”
De agrarische ondernemer ondervindt in zijn politieke carrière weinig hinder van het feit dat hij een buitenlander is.”Ze vinden mijn accent grappig, het doet ze denken aan Rudi Carell. En soms vinden ze mijn Nederlandse manier van denken verfrissend.”
